Tırnağımızı verdiğimizde kolumuzu muhafaza etmek çok zor oluyor. Yoksa 30 yaşımıza geldiğimizde eve geleceğimiz saate karışmayı öyle bir normalleştiriyorlar ki.
(...)tırnağım için(...). “Tırnaklarımızı vermeyelim lütfen”i ifade etmek için(...). “Sen tırnağını verirsen, benim tırnağımı vermeyişim de anlamını yitirmeye başlar; biz toplumsal canlılarız”ı da demek için. “Senin tırnağın için de yürüyorum elbette, ne sandın, dayanışmak için ben hep buradayım” demek için de oradayım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder